Hoe werd Webburo Spring werkgever voor mensen met autisme? - Blogs

'Wij kregen als ouders begeleiding bij de opvoeding, en toen stelde ik de vraag wat het toekomstperspectief was voor Anne. Het antwoord was ontnuchterend. De schoolperiode is vaak problematisch. Daarna vinden deze mensen heel moeilijk een baan, zelfs geen stage of ervaringsplek. Ze eindigen vaak op de bank met eenzaamheid en depressie als gezelschap.’

‘Dat vond ik niet alleen verschrikkelijk, maar ook verschrikkelijk oneerlijk. Ze zitten alleen thuis… Mensen met autisme hebben net zo veel talenten en kwaliteiten als ieder ander, maar ze zitten thuis omdat de wereld niet weet hoe ze met hen moeten omgaan’ aldus René.

Die formulering valt op, omdat hij precies andersom is dan je meestal hoort. Thuiszitters worden doorgaans omschreven als mensen ‘met afstand tot de arbeidsmarkt’. René kan zich daarover opwinden, want in zijn ogen is het de arbeidsmarkt zélf die afstand houdt. Het is de arbeidsmarkt die de keuze maakt om geen aanpassingen te willen doen. Het is de arbeidsmarkt die het verdienen van geld belangrijker vindt dan het nemen van sociale verantwoordelijkheid.

Als je autisme hebt, hoe kun je dan jouw waarde toevoegen aan de wereld, wanneer die wereld kennelijk geen rekening met jou kan of wil houden?

Toen de compagnon van René stopte en René daardoor alleen aan het roer van zijn bedrijf kwam te staan, besefte hij dat hij daarmee in een positie kwam om zelf iets te doen aan dit probleem. Als werkgever kon hij een werkplek op maat creëren voor zijn dochter. Dat begon met een korte stage en met schoonmaakwerkzaamheden op kantoor. Inmiddels gaat Anne naar de middelbare school en zijn de klusjes uitgegroeid tot meer.

Hoe kunnen we de functie die Anne nu heeft als beste omschrijven? ‘Ik denk dat het ‘Huiself’ moet zijn’ zegt René. ‘Dat vind ze zelf vast ook een goede functienaam. We hebben onlangs ons kantoor opnieuw ingericht met onder meer veel planten, die Anne verzorgt. Ze is ze zelfs aan het stekken. Ze heeft haar eigen plek tussen ‘de jongens’, dat is heel waardevol. Ze leert zichzelf steeds beter kennen, ze wordt gezien en ze weet hoe en waar ze hulp kan vragen als dat nodig is.’

Die ‘jongens’, dat waren in het begin ook bijna allemaal mensen met autisme. Want na Anne volgden er meer!